UWAGA! Dołącz do nowej grupy Gorlice - Ogłoszenia | Sprzedam | Kupię | Zamienię | Praca

Władysław Jung

Wojsko i służby mundurowe

Władysław Jan Jung urodził się 23 czerwca 1870 roku w Gorlicach. Jego kariera wojskowa była imponująca i zapisała się w historii Polski. Zmarł 1 stycznia 1940 roku we Lwowie, pozostawiając po sobie znaczące osiągnięcia.

Był generałem dywizji Wojska Polskiego, a jego zasługi zostały docenione poprzez odznaczenie go Orderem Virtuti Militari, co świadczy o jego odwadze oraz zasługach na polu bitwy.

Życiorys

Od najmłodszych lat jego edukacja miała miejsce w instytucjach wojskowych w Koszycach, gdzie kształtował swoje umiejętności i wiedzę. W 1888 roku zakończył naukę w Wojskowej Wyższej Szkole Realnej z siedzibą w Hranicach na Morawach. W kolejnym etapie odbył studia na Wydziale Artylerii Akademii Wojskowo-Technicznej w Wiedniu. W Warszawie nie tylko mieszkał, ale i wakacje spędzał we Lwowie.

W 1891 roku.status podporucznika przyniósł mu pierwszą nominację jako zawodowego oficera w armii austriackiej. Jego kariera wojskowa rozwijała się, a on przechodził przez różne szczeble dowodzenia. W 1904 roku został awansowany na kapitana, a cztery lata później pełnił służbę w pułku armat polowych nr 1, który znajdował się w Krakowie, pod dowództwem podpułkownika Aleksandra Truszkowskiego, późniejszego tytularnego generała dywizji Wojska Polskiego. W latach 1914–1915, w randze majora, uczestniczył w zmaganiach na froncie rosyjskim, a od 1916 do 1917 jako pułkownik dowodził pułkiem armat polowych nr 24 na froncie rumuńskim. W 1918 roku, jako dowódca brygady artylerii, działał na froncie włoskim, gdzie w listopadzie został wzięty do niewoli.

Po miesiącach w niewoli, w grudniu 1918 roku wyjechał do Francji, gdzie do stycznia 1919 podnosił swoje kwalifikacje na kursie artylerii w Le Maris. Po jego ukończeniu dołączył do Armii Polskiej kierowanej przez gen. Józefa Hallera. W lutym objął dowodzenie nad 1 pułkiem artylerii polowej. Już 2 kwietnia 1919 roku przekazał dowództwo podpułkownikowi Mikołajowi Gomólickiemu, samodzielnie obejmując stanowisko dowódcy I Brygady Artylerii.

Od października 1919 do kwietnia 1920 sprawował funkcję dowódcy VII Brygady Artylerii, a także był inspektorem artylerii 2 Armii. 1 maja 1920 roku został zatwierdzony w stopniu generała podporucznika. W czasie wojny polsko-bolszewickiej, od kwietnia 1920 do czerwca 1924, dowodził 15 Dywizją Piechoty. Pozostając w tym charakterze, w 1921 roku wziął udział w Polskiej Misji Wojskowej i ukończył kurs dla wyższych dowódców.

31 marca 1924 roku, Prezydent RP Stanisław Wojciechowski, na wniosek ministra spraw wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego, awansował go do stopnia generała dywizji, przyznając mu starszeństwo z dniem 1 lipca 1923 oraz 8. lokatę w korpusie generałów. W okresie od czerwca 1924 do lipca 1926 pełnił rolę dowódcy Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi, a po tym czasie został dowódcą Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie. Jego kariera zakończyła się 9 października 1928 roku, kiedy to został zwolniony z zajmowanego stanowiska, a z dniem 30 listopada tego samego roku przeszedł w stan spoczynku. 20 marca 1929 roku, razem z żoną, opuścił Lublin.

Wcześniej, w 1938 roku, związany był z polityką jako wiceprezes Prezydium Polskiego Bloku Katolickiego, przygotowując się do wyborów do Rady Miasta Krakowa. Do wybuchu II wojny światowej mieszkał w Krakowie wraz z żoną, Seweryną z Mochnackich. Gdy Niemcy zaatakowali Polskę, przebywał na wakacjach w Buczaczu. Udało mu się dotrzeć do Lwowa, z zamiarem powrotu do Krakowa, aby zabezpieczyć dom i dobytek. Po kapitulacji Lwowa pozostał w nim aż do grudnia 1939 roku, następnie próbując przekroczyć linię demarkacyjną między sowietami a niemieckimi. Został zatrzymany przez sowieckich strażników w rejonie Rawy Ruskiej, ale nie został rozpoznany. Wykorzystując swoją sytuację, podawał się za emerytowanego profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego. Niestety, przetrzymywany w ciężkich warunkach, doznał odmrożeń, które doprowadziły do gangreny obu stóp. Mimo przetransportowania go do szpitala we Lwowie, nie udało mu się przeżyć. Zmarł, a jego ciało zostało złożone na Cmentarzu Łyczakowskim w Lwowie.

Awanse

W karierze Władysława Junga możemy zauważyć wiele istotnych awansów, które odzwierciedlają jego rozwój i postępy w strukturach wojskowych. Oto szczegóły dotyczące jego awansów:

  • podporucznik (Leutnant) – 1 września 1891,
  • porucznik (Oberleutnant) – 1 maja 1895,
  • kapitan (Hauptleute) – 1 listopada 1904,
  • major (Major) – 1 listopada 1914,
  • podpułkownik (Oberstleutnant) – 1 sierpnia 1916,
  • pułkownik (Oberst) – ,
  • generał podporucznik – zatwierdzony 1 maja 1920 z dn. 1 kwietnia 1920,
  • generał brygady – 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z dn. 1 czerwca 1919,
  • generał dywizji – 31 marca 1924 ze starszeństwem z dn. 1 lipca 1923 i 8. lokatą w korpusie generałów.

Ordery i odznaczenia

Wśród wielu zasług i honorów, jakie uzyskał Władysław Jung, warto zauważyć kilka znaczących odznaczeń, które podkreślają jego wkład w życie narodowe oraz służbę wojskową.

  • Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari, przyznany w 1921 roku,
  • Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, otrzymany 2 maja 1923 roku,
  • Krzyż Walecznych, który otrzymał trzykrotnie (po raz drugi i trzeci w 1921 roku),
  • Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
  • Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
  • Miecze Hallerowskie,
  • Krzyż Komandorski Orderu Legii Honorowej, nadany przez Francję w 1921 roku.

Przypisy

  1. Prezydium Polskiego Bloku Katolickiego. „Głos Narodu”, s. 9-10, Nr 314 z 15.11.1938 r.
  2. Pożegnanie generałostwa Jungów w Lublinie. „Polska Zbrojna”. 85, s. 4, 27.03.1929 r. Warszawa.
  3. Jarno Witold, Okręg Korpusu WP nr IV – Łódź. Łódź 2001, s. 7, 79, 82–83, 211, 331, 350, 361–362, 364–365, 373–375.
  4. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 32 z 02.04.1924 r.
  5. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 14 z 05.11.1928 r., s. 302.
  6. Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 18.
  7. Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1717 z 28.05.1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 29, poz. 1208).
  8. Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1987 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 39, poz. 1831).
  9. Dekret Wodza Naczelnego L. 2976 z 13.05.1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 21, poz. 825).
  10. Z kraju. Łódź. „Kurier Warszawski”. Nr 91, s. 5, 01.04.1925 r.
  11. a b c d e f Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Wyd. II popr. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938, s. 307.

Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":

Adam Świtalski | Marian Porwit | Leon Kazubski | Józef Zając (cichociemny) | Stanisław Śliwieński | Bolesław Koryga

Oceń: Władysław Jung

★★★★★
Średnia ocena:4.7 Liczba ocen:8