Juliusz Keller

---

Życiorys

W 1929 roku Juliusz Keller ukończył maturę w gimnazjum im. Stanisława Staszica w Warszawie. Po tym wydarzeniu, w 1935 r., obronił dyplom na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej. Po odbyciu służby wojskowej, w następnym roku podjął pracę w Państwowym Instytucie Telekomunikacji.

W trakcie II wojny światowej współpracował w Wytwórni Oscylatorów Piezoelektrycznych, a później objął stanowisko kierownika działu aparatury pomiarowej w Polskich Zakładach Philipsa. Po zakończeniu wojny, w 1945 roku, rozpoczął pracę na Politechnice Warszawskiej, początkowo jako starszy asystent w Zakładzie Radiotechniki, a w szybkim czasie awansował na wykładowcę, jednocześnie angażując się w różne projekty naukowe.

W 1946 roku, wspólnie z prof. Cezarym Pawłowskim oraz Stanisławem Nowosielskim, był jednym z inicjatorów powstania Sekcji Elektrotechniki Medycznej przy Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej. Jako zastępca profesora od 1948 roku, współtworzył Zakład Budowy Aparatów Elektromedycznych na Wydziale Łączności, który wkrótce stał się samodzielną Katedrą.

W latach 1955–1959 zainicjował specjalizację w zakresie Elektronicznej Aparatury Jądrowej na Wydziale Łączności. Pod jego kierownictwem stworzone zostało pierwsze w Polsce, a jedno z nielicznych w skali światowej, urządzenie zwane stereowektokardiografem, służące do trójwymiarowego obrazowania prądów czynnościowych serca. Uznanie dla tego przedsięwzięcia przyniosła nagroda państwowa przyznana zespołowi w 1953 roku. Rok później Juliusz Keller uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego.

W latach 1955-1963 brał udział w pionierskich pracach dotyczących elektroniki jądrowej, które miały miejsce w Instytucie Badań Jądrowych znajdującym się w Świerku. W 1963 roku, z jego zaangażowaniem, Centralne Laboratorium Ochrony Radiologicznej przeniosło się do nowej siedziby na warszawskim Żeraniu.

W 1970 roku zakończył swoją karierę akademicką na Politechnice Warszawskiej z powodu rozwiązania Katedry Budowy aparatów Elektromedycznych. W okresie od 1970 do 1973 roku kierował zespołem odpowiedzialnym za przygotowanie dwutomowej monografii na temat Elektroniki Medycznej. W 1971 roku przeniósł się do Centralnego Ośrodka Techniki Medycznej przy Ministerstwie Zdrowia i Opieki Społecznej, gdzie pełnił funkcję zastępcy dyrektora ds. naukowo-technicznych, a później p.o. dyrektora.

W tym czasie prowadził badania związane z pomiarami parametrów układu krążenia. Po 1981 roku przeszedł na emeryturę, ale pozostał aktywnym doradcą naukowym. Pełnił rolę prezesa Komitetu Stowarzyszenia Elektryków Polskich ds. Inżynierii Medycznej od 1968 do 1993 roku oraz na czołowych stanowiskach w Naczelnej Organizacji Technicznej.

W 2004 roku został uhonorowany tytułem Członka Honorowego Polskiego Towarzystwa Inżynierii Biomedycznej. Prywatnie był mężem Olgi z Milewskich, która żyła w latach 1913-1998. Juliusz Keller zmarł w Warszawie i został pochowany na cmentarzu Bródnowskim (kwatera 57B-2-29).

Ordery i odznaczenia

Juliusz Keller był osobą, która otrzymała liczne odznaczenia za swoją pracę i wkład w rozwój Polski. Jego osiągnięcia zostały docenione poprzez następujące nagrody i medal:

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Medal 40-lecia Polski Ludowej,
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (przyznany 19 stycznia 1955),
• Medal „Za zasługi dla obronności kraju”,
• Złota Odznaka Stowarzyszenia Elektryków Polskich,
• Złota Odznaka Naczelnej Organizacji Technicznej.

---

Oceń: Juliusz Keller

---